[+18] Powstrzymać złych tamerów

Jesteś osobą, której nie było lekko. Wychowywałaś się bez matki, a jej śmierć niczym piętno ciążyła na tobie od dzieciństwa. Inni ludzie niechętnie się z tobą zadawali, ale i ty sama nie chciałaś się dostosowywać do nich. Chociaż ojciec cię kochał i dawał z siebie wszystko, pragnęłaś uciec stąd i znikąd nadarzyła się ku temu okazja. Przed tobą pojawił się znikąd tajemniczy portal. Czy wiedziona instynktownym pragnieniem, czy może nadnaturalny twór zahipnotyzował cię, w każdym razie weszłaś w niego. Po drugiej stronie nie czekał na ciebie znajomy widok wzniesienia na skraju lasu, a miejsce zupełnie ci obce.
Tam też znalazłaś dziwne, małe urządzenie, które wręcz krzyczało do ciebie, abyś je wzięła. Pojawiła się również istota przypominająca smoczątko, która okazała się całkiem przyjazna i która wyjaśniła ci prawdopodobny powód twojego pojawienia się oraz opowiedziała, że w tym świecie źle się dzieje. Chociaż byłaś sama i zagubiona w nie swoim wymiarze, zgodziłaś się pomóc smokowi.
- Dziękuję, że zgadzasz się mi pomóc – uśmiechnął się smok. –A wracając do innych twoich pytań, Okami, nazywam się Elias i jestem Dracumonem. To zaś… – ogarnął łapą dziwaczną równinę dookoła was, nad którą znajdowało się nieziemskie niebo, po którym przelatywały wielobarwne strumienie… czegoś. – Jest Cyfrowy Świat, w którym mieszkają takie jak ja digimony, czyli cyfrowe potwory. Umiem zaś mówić, bo… tak, po prostu. Chcesz żebym ci jeszcze wyjaśnił, czy może ruszamy? Wyjaśnienie sprawy… zdeprawowania innych tamerów nie będzie proste i tutaj tego nie załatwimy.

Spoglądam na to wszystko nieco zdumiona i, szczerze powiedziawszy, nieco wystraszona. JA mam pomagać w pokonaniu złych... eee... Tamerów. Nie mam pojęcia gdzie tak naprawdę wylądowałam i jakie prawa rządzą tym dziwnym światem. Spojrzałam na smoczka. Niektórzy pewnie powiedzieliby, że zwariowałam do reszty i rozmawiam z istotą, której tak naprawdę nie ma i że w ogóle mi odbija albo jestem na haju. Spojrzałam jednak na urządzenie na mojej ręce i w ogóle na wszystko. To jest tak surrealistyczne, że nie może być prawdziwe... a jednak jest. Niesamowite.
- Szczerze powiedziawszy nie mam bladego pojęcia o tym świecie i będziesz musiał mnie wszystkiego o nim nauczyć, jeśli mam tu w czymkolwiek pomóc, ale... Myślę, że jakoś damy radę. Nie wszystko naraz. Ruszajmy, po drodze mi opowiesz co nieco. Na przykład... Co ja właściwie mam na ręce? - rzuciłam idąc za Eliasem. Swoją drogą ciekawe imię...

Tak więc wraz ze świeżo poznanym smokiem, ruszyłaś przez ten obcy, dziwny świat. Zeszliście ze zbocza, na którym wylądowałaś oraz weszliście w las, w którym rosły zarówno gatunki drzew ci znane, jak i zupełnie obce.
- Oczywiście, że wszystkiego cię nauczę. Jeśli masz nam pomóc musisz dowiedzieć się o Cyfrowym Świecie jak najwięcej, Okami – mówił po drodze Elias. – A ten zegarek to święte urządzenie, Digivice. To on mi kazał tutaj przyjść. Było ci przeznaczone byś go otrzymała, a mi, że zostanę twoim partnerem. Digivice łączy człowieka i digimona mistyczną więzią. Dzięki tej więzi i wsparciu człowieka, digimon może stać się dużo silniejszy od innych cyfrowych stworzeń, które nie mają takiego partnera. Ma też inne interesujące funkcje, ale je musisz odkryć sama. Wiesz, pierwszy raz okazję mam zostać partnerem człowieka i wszystko co wiem o Digivice zostało mi powiedziane, a osobistych doświadczeń nie mam. Jesteś może zmęczona, głodna, albo spragniona? – zapytał w pewnym momencie Dracomon. – Znam w okolicy miłe miejsce, gdzie możemy przysiąść odpocząć i gdzie mógłbym cię poedukować. Wiesz, kiedy spaceruje się po Cyfrowym Świecie trzeba być ostrożnym, a jak tak będziemy gadać, możemy przyciągnąć kłopoty – wyjaśnił.

Sorry za obsuwkę, ale z lekka trudno z czasem
---
Szłam za Eliasem rozglądając się. Nie mogłam uwierzyć w to, że to nie jest tylko jakiś kolejny pokręcony sen i w to, że naprawdę tu jestem. Ale... Ten Digivice... Święte urządzenie... No i drzewa... Dotknęłam jednego z nich, by przekonać się, czy są prawdziwe. To wszystko było takie... niesamowite, dziwne i jednocześnie niepokojące...
- Było... Przeznaczone? Nie wierzę w coś takiego jak przeznaczenie. Każdy kształtuje swój własny los - odparłam na słowa smoczka. Tak naprawdę bardziej interesowały mnie te tajemne funkcje Digivice.
- Um... pierwszy raz? To znaczy, że wy... w sensie Digimony... sama nie wiem, jesteście jakoś nieśmiertelne czy coś? - rzuciłam nieco zdziwiona. Pierwszy raz został Partnerem człowieka... Czyli tu jest o wiele więcej ludzi niż się spodziewałam... Ciekawe, kiedy któregoś ujrzymy. Potem się zamyśliłam
- W sumie tak, napiłabym się czegoś... Ale zmęczona nie jestem, jedynie skołowana. I... jakie kłopoty? - zapytałam już o wiele ciszej rozglądając się uważniej. Potem jedynie szłam w milczeniu za Eliasem czekają aż dojdziemy

Chociaż niektóre rośliny wyglądały tak bardzo niesamowicie, wszystkie zmysły krzyczały do mózgu. To co cię otacza to rzeczywistość. Zresztą wątpliwości ustąpiły, gdy dotknęłaś jednego z drzewa. Było jak każde normalne drzewo o chropowatym pniu, nie jakiś wyidealizowany senny obraz.
- Możesz nie wierzyć w przeznaczenie, ale to nie znaczy, że ono nie istnieje i nie kieruje naszymi ruchami – wzruszył Elias ramionami na twoje zdanie o przeznaczeniu. – I nie, nie jesteśmy nieśmiertelne, a przynajmniej w sensie dosłownym. Rodzimy się, żyjemy, zmieniamy i w pewnym momencie umieramy, naturalnie, bądź bardziej brutalnie i rozsypujemy się na dane. Z drugiej strony świat ten zbudowany jest z danych, a one krążą wciąż. Dzisiaj jestem Drakomonem, ale jak umrę mogę stać się choćby takim drzewem. Myślę jednak, że nie o taką nieśmiertelność ci chodziło, prawda? – odpowiedział na twoje pytanie. – Skoro jesteś spragniona to zaprowadzę cię do źródła. Jest w pobliżu jedno takie ze smaczną wodą. A co do kłopotów, czy w twoim świecie nie istnieje zależność ofiara-drapieżnik? – zapytał, jakby nieco kpiąc z twojej niedomyślności.
W każdym razie Elias nagle skręcił z waszej obecnej ścieżki i przez nieco bardziej zarośnięty teren zaprowadził cię na niewielką polankę, gdzie z niskiej, omszałej skały biło źródło czystej wody lśniącej w słońcu.
- Pij do woli – zachęcił cię Dracomon. – A potem pójdziemy dalej

- Nie, nie o taką nieśmiertelność... Aczkolwiek to również jest bardzo ciekawe - odparłam nieco zaczerwieniona. Miał rację, można to było zobaczyć choćby na przykładzie wilk-owca... Ech
- Wybacz te pytania, ale to wszystko jest dla mnie nowe... Nie mam pojęcia jak to działa i dlatego się tak dopytuję - rzuciłam, a potem przyklęknęłam, by się napić. Woda... Całkiem smaczna. Napiłam się z ulgą. Potem podniosłam się i w dalszej drodze zaczęłam bawić Digivice. Ciekawiły mnie te inne funkcje, o którym Dracomon nie wiedział. Ciekawiło mnie, czym mogłyby być. Chciałam to odkryć... a droga sprzyjała takim odkryciom, zwłaszcza, że i tak nie miałam pojęcia dokąd podążamy