Przygoda Coonmon~

To było szybkie, wciąż nie rozumiałam czym jest ta kraina, ani nawet jak się tutaj znalazłam. Jednak taki widok wstrząsnął mną doszczętne, fakt, nie znałam zasad panującej w tym świecie, ale to było stanowczo nie dopuszczalne. Widok opustoszałeś wioski był przerażający i niezwykle dołujący, zwłaszcza w połączeniu ze słowami Vincenta. Prawdziwym szokiem był jednak widok umierającego stworka. Poczułam jak coś łapie mnie mocno za serce i pozbawia tchu. Odruchowo zakryłam usta rękoma, to było dla mnie coś nie do pojęcia. Nigdy nie miałam do czynienia ze śmiercią do tej pory...  
Smutek i żal na widok martwego stwora nie trwały długo, gdyż zastąpiło je słuszny gniew. Przetarłam oczy, próbując się jakoś pozbierać. Wiedziałam, że nie mogę tak tego zostawić, biedny potworek poprosił mnie o pomoc. Nikogo innego nie było, więc to musiałam być ja! Czy mi to pasowało? Tak szczerzę nawet nie myślałam o tym, czułam jedynie gniew i potrzebę zadość uczynienia.  
- V - zwracam się stanowczo do swojego kompana - nie obchodzi mnie to, czy w twoim świecie to norma, czy nie. Musimy im pomóc!

Stałam w miejscu, zastanawiając się co mam robić dalej. Im bardziej się nad tym głowiłam, tym bardziej skomplikowane to się stawało, wyglądało na to, iż to coś więcej niż zwykle zadość uczynienie. Rzeczywiście robiło się coraz ciemniej, a podróż po dziwnej, nieznanej mi krainę, gdzie masowe zabójstwa wydawały się być normą, niezbyt mi się uśmiechała. Fakt, Vincent był przy mnie, ale nie czułam się przy nim nazbyt bezpieczna, nie tylko z powodu niezbyt imponującego wyglądu, choć tego w życiu bym mu nie powiedziała! Wyglądało na to, że poszukiwania nieznanej bestii z drugą niezbyt znaną, raczej odpada. Jednakże co z biednymi stworkami? Ich śmierć ma pójść tym czasowo w zapomnienie? Owszem, nie żyją, więc... Mam także nadzieję, że nie będą mnie nawiedzać jako duchy lub coś gorszego...
- V! - zwracam się do towarzysza dość zdecydowanym głosem. - Lepiej będzie jeśli tymczasowo odpuścimy, robi się późno, a chyba oboje nie wiemy z czym mamy się mierzyć. Poczekajmy do rana, wtedy ruszymy śladem potwora.
"No, to załatwione" myślę zadowolona, dopiero teraz zdałam sobie sprawę jaką dało mi to ulgę, chyba na prawdę nie chciałam się tam teraz wybierać. Pozostała tylko jeszcze jedna sprawa.
- Jak myślisz - rzucam pytanie do niebieskiego stworka - to dobre miejsce by przenocować? Skoro wioska została raz zaatakowana, co stoi na przeszkodzie by została i po raz drugi? A co ważniejsze, czy te... różowe potworki, nie będą miały nam tego za złe? Znaczy wiesz, duchy?!
"Już nie mówię, że sama nie wiem czy chce w takim miejscu spać" dodałam w myślach.