[+18] Skrzywdzona dziewczyna chce przezwyciężyć swe lęki

No ja po prostu nie wierzę w to, co widzę. Doprawdy, mogłam na spokojnie przełknąć biało-fioletową kocicę, która co rusz otwierała usta, by coś powiedzieć. Mogłam przeboleć robala, który niemal natychmiast się na nas dwie rzucił. Mogłam nawet przemilczeć dziwnego uszatego chomika na fotografii ojca... ale pingwin? I to w dodatku czerwony? Czuję, że zaczyna mi się od tych wszystkich rewelacji robić słabo, dlatego zamykam za sobą i Nekonshi drzwi od mieszkania (a raczej bym zamknęła, gdyby nie ten cholerny pingwin), a następnie opieram się o nie z ulgą, spoglądając na sufit.
- Jestem Mariko, a to jest Nekonshi... znaczy Tailmon - odpowiadam krótko na powitanie ptaka, a następnie wzruszam ramionami. - W sumie... chyba mi obojętne. Jadłam niedawno śniadanie, więc za ciastka poczęstuję, ale zieloną herbatą nie pogardzę. Mogę ci nawet pomóc ją zaparzyć... wybacz, ale wątpię, żebyś dał sobie radę. A ty Nekonshi? Chcesz coś konkretnego?

- A ja chcę jakieś mleko – rzuciła Nekonshi. – Od jak dawna jesteś już w tym świecie, Agi?
- Czyli zielona herbata i mleko, zaraz podam. Co do pytania, od jakiegoś pół roku – odparł digimon.
- Acha. Czyli dobre mam wrażenie, że zachowujesz się bardzo po… „ludzku”.
- Z kim przestajesz takim się stajesz – Muchomon się uśmiechnął. – A teraz zaprowadzę was do Kenjiego. Proszę za mną
Nie żebyście potrzebowały przewodnika w mieszkaniu w bloku. W każdym razie zabrał was drzwiami po prawo do małego pokoju, który wyglądał całkiem osobliwie. Że ktoś tu spał, świadczyło o tym łóżko, ale poza tym znajdowało się tutaj naprawdę dużo sprzętu elektronicznego. W kącie pokoju stało biurko, które prawie przypominało panel statku kosmicznego z filmu sci-fi. Właściciela zasłaniało ci oparcie krzesła, na którym siedział.
- Hej Kenji! Przyszły Mariko, tamerka, którą znalazł Hogi i Tailmon, jej partnerka. – obwieścił Agi, wprowadzając was do pomieszczenia.
W tym momencie krzesło się obróciło i zobaczyłaś wysokiego, chudego chłopaka o długich włosach o takim samym kolorze co jego brat. Ubrany w dżinsy i dżinsową katankę, szczerze mówiąc bardziej przypominał fana ostrej muzyki. Kenji zaraz wstał, po czym podszedł do ciebie, wyciągając dłoń w geście powitania.
- Witaj Mariko. Jestem Kenji. Miło mi cię poznać – rzekł do ciebie. – Wiedziałem, że warto będzie zarwać dzisiaj szkołę. Miałem nadzieję, że szybko zjawisz się. Przepraszam cię za mojego brata, bo pewnie nie dał ci nawet dojść do słowa, kiedy dawał ci list. Pozwól, że zapytam cię od razu, od kiedy towarzyszy ci ten digimon – dodał, spoglądając na Tailmon.

Łał. Z początku, gdy ogarniałam pomieszczenie wzrokiem, musiałam przyznać, że byłam pod wrażeniem. Przede wszystkim ten pokój... nie, żeby coś, ale moja sypialnia wygląda o wiele lepiej, a to tutaj... no cóż, chaos. Jakbym to powiedziała, gdybym była chociaż odrobinę mądrzejsza i dbała o swoją edukację - quo vadis, Kenji Kawaguchi, chodzący ideale według mojego ojca?
Niestety, moje wyobrażenie prysło, gdy krzesło się obróciło, ukazując chudego szatyna, który wygląda, jakby wracał z festiwalu muzycznego. Nie podoba mi się to i chyba zaczynam rozumieć, dlaczego Akira Hanatori stwierdził osobiście, że Kenji to "dobry chłopak". Cholera, obaj wydają się tak samo spokojni i tak samo zrelaksowani. Cholera... miałam nadzieję, że uda mi się jakoś uciec od ojca daleko, a tu się nagle okazuje, że ma prawie idealnie wierną kopię siebie. Pozostaje mi mieć tylko nadzieję, że ten idiota mnie zrozumie i nie poleci do mojego domu na skargę, wygadując przy okazji wszystko to, co próbuję ukryć przed ojcem.
- Przede wszystkim jest jedna sprawa zanim zacznę z tobą rozmawiać – uprzedzam go od razu na wstępie, nie siląc się nawet na jakieś słówko odpowiedzi czy nawet gest odnoszący się do jego powitania. Niech wie, że nie przyszłam tu w celu zapoznawania nowych osób. – Akira Hanatori nie może się dowiedzieć o tym, że tu byłam. Nie możesz też mu powiedzieć nic, co mogłoby mu pomóc przedostać się tam, na drugą stronę. Oczywiście, co się też z tym wiąże, nie może wiedzieć, że to ja zakazałam ci tego, jasne? A na brata się nie gniewam, a co do Tailmon i mnie... kilka tygodni. Po co ci ta wiedza? - ostatnie pytanie staram się zadać maksymalnie podejrzliwym tonem.

- Akira Hanatori? – zdziwił się słysząc to imię i nazwisko. – Że ten przyjaciel mojego ojca? Zaraz, jesteś córką pana Hanatori? – wyglądał na dość zszokowanego tą możliwością. – Znaczy mogę ci obiecać, że mu nic powiem, tylko czemu mówisz tak, jakby on wiedział o digimonach i Cyfrowym Świecie? – Bez wątpienia nie miał pojęcia, że twój ojciec był kiedyś tamerem. – A co do mojego wcześniejszego pytania, chciałem wiedzieć, jak wiele masz do czynienia z digimonami. Teraz już wiem, że nie wiele. Ja z Agim jesteśmy już od pół roku partnerami – Co ciekawe, pingwin w międzyczasie wyszedł i słyszałaś jego krzątaninę, prawdopodobnie dochodzącą z kuchni. – Tak więc, jako starszy stażem tamer, z chęcią odpowiem na wszystkie twoje pytania. Swoją drogą naprawdę się cieszę, że cię mogłem poznać. Jesteś pierwszą osobą z digimonem, jaką spotykam w realu. Poza tobą udało mi się namierzyć tylko parę osób przez neta, ale jestem pewien, że trochę nas tamerów jest na świecie, ale większość woli się tym nie chwalić i nie szuka innych. A właśnie, gdzie moje maniery – Kenji puknął się w głowę i ruszył do krzesła stojącego przy drzwiach.
Zwalił na ziemię leżące na siedzisku książki i przestawił ja bliżej swojego biurka. Gestem zaprosił cię, byś usiadła.
- Witam też ciebie, Tailmon – zwrócił się do Nekonshi. – Miło spotkać poza Agim digimona, który nie chce mordować ludzi
- Też cię witam, Kenji – w przeciwieństwie do ciebie, kocica postanowiła odpowiedzieć na słowa powitania.
Dała się nawet mu pogłaskać. Cóż, ona nie ma twojego człowieko-wstrętu.

- A znasz innego faceta o takim imieniu i nazwisku? Bo ja nie - wzdycham całkowicie zirytowana tym wszystkim. Naprawdę, nie spodziewałam się, że Kenji będzie tak nieinteligentny... a tata zapewniał, że będę miała do czynienia z mądrym chłopcem. No cóż, nawet dorośli się mylą. - I wie o nim. Na pewno więcej niż ja. Z tego, co się dowiedziałam niedawno, był tamerem, a teraz... no nieważne. Nie zamierzam ci tłumaczyć całej zawiłości swojej rodziny, ale jeśli on nagle sobie.. ekhm, zniknie, tym bardziej moja siostra będzie mnie obwiniać za to, że w ogóle istnieję. Wolę chronić sobie tyłek, póki mam go w całości... - urywam, zorientowawszy się, jak to brzmi.
"Tyłek, póki jest cały..."
No ale przecież nie załamię się nagle w towarzystwie obcego mi chłopaka, prawda? Dlatego na razie poprzestaję na zaciśnięciu dłoni w pięści. A krzesło? Najzwyczajniej w świecie je ignoruję, przecież nic mi się nie stanie, jeśli trochę postoję.
- W każdym razie, Kawaguchi-kun, jeśli pozwolisz... chciałabym się najszybciej jak się da dowiedzieć, jak trafić... na drugą stronę. Chociaż... to chyba było akurat oczywiste, że o to zapytam, prawda? - prycham cicho, traktując to jako namiastkę śmiechu.

- Akira Hanatori był tamerem? – zdumiał się Kenji. – W życiu bym się nie wywnioskował tego po jego wyglądzie. Em, no nie zamierzam wnikać w twoje życie osobiste, Mariko, ale mogę spytać, czy wiesz dlaczego twój ojciec przestał tamerem być?
W tym momencie przerwało wam pojawienie się Muchomona, który niósł w jednym swoim skrzydle kubek z zieloną herbatą, którą podał tobie, a w drugim miskę z mlekiem, którą postawił przed Nekonshi. Ta podziękowała i zabrała się za picie. Pingwin tymczasem stanął obok swojego tamera, a Kenji nie omieszkał pogłaskać digimona po jego jaskrawych piórach.
- Mówisz, że chcesz dostać się na drugą stronę? – powtórzył niejako twoje pytanie, z dziwnym uśmiechem na twarzy. – Właściwie nie jest takie oczywiste. Jesteś tamerem od tygodni, a już chcesz dostać się do miejsca, z którego pochodzą digimony, miejsca, o którym wiemy niewiele, mimo że opowiedzieć nam o nim mogli nasi podopieczni
- Ja mam uszkodzoną pamięć. Nie wiele mogłam opowiedzieć – wtrąciła się Nekonshi.
- A ja całe życie w Cyfrowym Świecie spędziłem na małej, samotnej wyspie, której byłem jedynym mieszkańcem, więc moja wiedza również jest ograniczona – odezwał się Muchomon.
- O widzisz. Czyli że ty wiesz prawie nic, a ja niewiele. Nie, nie chcę cię odwodzić od tego zamiaru, strasząc nieznanym i w ogóle, ale jeśli przejście do Cyfrowego Świata byłoby łatwe i przyjemne, to myślisz, że rozmawiałbyś ze mną w tym pokoju? Powiem ci, że poznałem sposób na znalezienie przejścia, ale jest w tym tyle niejasności, że bałem się spróbować samemu. Jeśli jednak ty się nie boisz, mogę ci pomóc, ale nie za darmo. Wpierw ja potrzebuję pomocy twojej i twojego digimona. Godzisz się na to? – zapytał się ciebie, zupełnie poważnym, tonem, jakbyście mieli podpisać jakiś czarodziejski pakt.

- To nie mój interes, żeby go wypytywać o wszystko, a jak jesteś ciekawy, to sam go zapytaj... chociaż tego nie zrobisz, to by było złamanie warunków, które postawiłam, nieprawdaż? A nie wyglądasz na chłopaka, który tak łatwo łamie obietnice - zauważam cicho, wzruszając lekko ramionami, po czym upijam łyk zielonej herbaty. Obserwuję przy tym cały czas uważnie Kenjiego, starając się mniej więcej ocenić, co o tym wszystkim myśleć. Gra niby jest warta ryzyka, ale co zrobię, jeśli Kawaguchi okaże się kompletną paplą i powie o wszystkim mojemu ojcu? Pod koniec tego jakże intensywnego myślenia wzdycham, a następnie kiwam głową. - Wstępnie się zgodzę, jednak jeśli uznam, że to nie jest odpowiednie dla mnie zadanie, zrezygnuję. Więc... w czym potrzebujesz pomocy?

- Obiecałem, że mu nic nie powiem, więc nie powiem. Dotrzymuję danego słowa – odparł z mocą Kenji, po czym, kiedy wstępnie się zgodziłaś mu pomóc, zaprosił cię gestem, byś podeszła do jego komputera. – Powiem ci zatem, że z pomocą Agiego, Digivice’a, innych tamerów poznanych w sieci i satelity GPS udało mi się stworzyć amatorski system wykrywania, że tak powiem „cyfrowych anomalii”. Stąd wiedziałem, gdzie brata wczoraj posłać – wyjaśnił, pokazując ci na mapie miasta zapis zdarzeń. Trochę tego było. – Nie jest idealny, ale działa i spełnia swą funkcję. No i nie przejmuj się, że tyle anomalii było. Nie przy każdej do naszego świata przechodzi digimon. A przechodząc do tego w czym potrzebuję twojej pomocy, dzisiejszej nocy zdarzyła się kolejna, znacznie silniejsza anomalia niż wcześniejsze. Skończyło się to wybuchem, o którym wspomnieli nawet w porannych wiadomościach. Wtedy na pewno przybył do naszego świata jakiś digimon i jestem prawie pewien, że większy niż Muchomon, czy Tailmon. Widzisz digimony mają po kilka form. Nasze są Childami, a to coś może być na wyższej i jeśli jest tak agresywne jak inni przybysze, może zranić sporo ludzi, gdy wpadnie w szał. Ja z Agim nie poradzilibyśmy sobie sami, ale z waszą pomocą mielibyśmy szansę załatwić go za nim narobi nam w mieście burdelu. Więc jak, wesprzecie nas? – zwrócił się do ciebie i Tailmon?
- Pomożecie? – dodał proszącym głosem Muchomon.
Tailmon chciała coś powiedzieć, ale ostatecznie spojrzała tylko na ciebie, czekając na twoją decyzję. Po błysku w jej oczach czułaś, że Nekonshi jest gotowa na wszystko, byście mogły udać do Cyfrowego Świata.

- Łał! - nie ukrywam, że jestem pełna podziwu dla pracy i organizacji Kenjiego, jakie poskutkowały stworzeniem systemu wykrywania wszelkich anomalii. Głupi ojciec miał rację, mówiąc, iż jeśli Kawaguchi się w coś wczuje, to na pewno zrobi to dokładnie. - Wiesz... nie wydaje mi się, żeby to wyglądało amatorsko. To z tego powodu pytałeś, jak długo jestem z Tailmon, prawda? Znalazłam ją wtedy w tym samym miejscu, co wczoraj spotkałam twojego brata - tłumaczę, chociaż nie wiem, po co. W sumie do tej pory chyba jeszcze przy nikim, oprócz Nekonshi, nie rozgadałam się tak bardzo, co powoduje, że nie czuję się tak dobrze, jak zazwyczaj. Teoretycznie z wielką chęcią wróciłabym już do domu, jednak informacja o tym tajemniczym wybuchu w nocy oraz o ewentualnym zagrożeniu zmroziła mi krew w żyłach. Nie, żebym życzyła Mariko i ojcu źle, jednak... nie chcę też, żeby coś im się stało.
- Wątpię, żebyśmy mieli jakieś szanse razem, skoro nasi partnerzy są dość nisko w tej hierarchii, ale możemy chyba ewentualnie pomóc. Najwyżej nie będę miała litości nad tobą, jeśli Nekonshi stanie się coś złego - odpowiadam, wzruszając ramionami. - W każdym razie masz jakiś rower, rolki albo deskę? Nie chce mi się iść na piechotę, a taki środek transportu to zawsze gwarancja, że będziemy na miejscu szybciej - dodaję po chwili i dopijam herbatę.

- Ten, dziękuję za pochwałę – odparł Kenji, rumieniąc się. – Tak z tego powodu cię pytałem. Miałem pewne podejrzenia, że wtedy ktoś został tamerem i kiedy w tym samym miejscu zdarzyła się kolejna anomalia, wysłałem swojego brata w nadziei, że spotka tego kogoś i udało się – zaśmiał się, a kiedy w sumie zgodziłaś się pomóc, cieszył się jeszcze bardziej. – Cieszę się, że się zgadzasz nam pomóc Mariko.
- Ja również. Przyda mi się trening przed powrotem do domu – dodała żartobliwie Tailmon.
- Obiecuję, że nie będziemy szarżować. Jak ten digimon będzie za silny, to się strategicznie wycofamy, aby nie narażać swoich podopiecznych. Sam bym się poharatał gdyby coś się stało Agiemu – rzekł, głaszcząc Muchomona po głowie. – Co do pytania, mam rower w piwnicy. A ty masz jakiś pojazd? Pewnie tak, skoro pytasz. No to ruszamy od razu? – zapytał się jeszcze.

Nie ukrywam, że trochę cieplej na serduchu mi się zrobiło, gdy Kenji stwierdził, iż prędzej by się pozacinał żyletką niż dał zrobić krzywdę swemu ptasiemu przyjacielowi, ale... co się ze mną dzieje, do diabła? Nie powinnam się tak rozczulać i roztapiać. Obiecałam sobie przecież, że będę twarda, więc... dlaczego teraz?
- Przyjechałam na desce, jest w przedpokoju... a jak już wszystko masz załatwione, to chyba możemy się zbierać. Jadłeś coś na śniadanie? Wiesz... wolałabym, żebyś mi nie zasłabł po drodze - mówię, po czym zbieram się do wyjścia, zakładając buty. W międzyczasie jeszcze w czasie szykowania się do powrotu na zewnątrz zadaję chłopakowi jeszcze jedno pytanie, które mnie nurtuje. - Uhm... mieszkasz tu z obojgiem rodziców czy jak?

- Skoro masz czym jechać, to ruszajmy, a śniadanie już jadłem. Nie musisz się obawiać, że padnę z głodu – zachichotał, również ubierając buty.
Niemniej twoje pytanie go zaskoczyło.
- Um, mieszkam z obojgiem, tylko że i mama i tato pracują, dlatego nikogo teraz nie ma. Dlaczego pytasz? – odparł.
Gdy buty były już na waszych nogach, wyszliście ze swymi digimonami z mieszkania, a Kenji zamknął za sobą drzwi. Potem ty wyszłaś na zewnątrz, gdzie czekałaś, aż chłopak przytaszczy swój rower. Chwilę to trwało nim się pojawił w dodatku jego pojazd z koszykiem na bagażniku… cóż, nie wyglądał na najnowszy model roweru. W każdym razie Agi siedział już w koszyku, a Kenji zamierzał zaraz wsiąść i ruszyć, ale wpierw postanowił i on ciebie zapytać o coś jeszcze.
- Kiedy ruszymy, po prostu jedź za mną. Wiem, dokąd mamy dotrzeć, aby rozejrzeć się za tym digimonem. Wpierw jednak, chcę cię o coś zapytać. Ja jestem chyba jednym z najszczęśliwszych ludzi na ziemi, że zostałem tamerem i poznałem Agiego. A jak jest z tobą? Cieszysz się, że pod twą opiekę trafił kot nie z tego świata? – rzekł.
- Wiesz, poczułam się prawie jak kosmitka – zaśmiała się Nekonshi, siedząca już w twej torbie.

- Uhm... tak z ciekawości. Przepraszam, jeśli to było wścibskie - zdążyłam tylko tyle odpowiedzieć Kenjiemu, a następnie odwróciłam wzrok, rumieniąc się lekko.
W sumie... trzeba było przyznać, że z mojego punktu widzenia był niesamowitym farciarzem. Miał całą rodzinę - oboje rodziców i do tego jeszcze młodszy brat, który na pewno prezentował się sto razy lepiej niż Minako. Owszem, zapewne oceniam tylko po pozorach i pierwszym wrażeniu, ale mimo wszystko zazdroszczę. Tymczasem jednak wypadałoby odpowiedzieć na drugie pytanie chłopaka, co też czynię.
- Hm... nie wiem. Znaczy... nie oznacza to, że mam coś przeciwko Nekonshi, a wręcz przeciwnie, bo jest naprawdę kochaną przyjaciółką, ale... mam wrażenie, że odkąd się pojawiła, moje życie skomplikowało się jeszcze bardziej... - wzdycham zmęczona formułowaniem tak długiej odpowiedzi, po czym podążam za szatynem w kierunku, który on wskaże. Im szybciej to załatwię, tym lepiej... prawda?

- Nie mam nic przeciwko pytaniu o moich rodziców, a w twoje sprawy też nie zamierzam wnikać, ale wiesz pomyślałem, że zrobię pytanie, za pytanie. Jeśli twoje życie jest tak skomplikowane, że wolisz zmienić miejsce zamieszkania, twoja wola – odpowiedział, po czym wsiadł na rower i ruszył, a ty za nim.
- Jedziemy na budowę jakiegoś centrum handlowego, czy czegoś takiego – zawołał do ciebie Kenji po drodze. – To tam była anomalia i wybuch. W wiadomościach powiedzieli oczywiście, że to sprawka gazu.
Śmigaliście więc na waszych pojazdach przez miasto, a jako że dzień już wstał na dobre, samochodów oraz ludzi na chodnikach trochę już było. Większość była jednak zajęta swymi sprawami i nie zwracała na was uwagi. Tylko kilku spojrzało krzywo na dwójkę młodych ludzi, którzy migali się od obowiązku szkolnego. Na siedzącą w torbie Nekonshi i Agiego udającego wielkiego pluszaka, jakoś nikt nie zwrócił uwagi. Tymczasem, dotarliście w okolice otoczonej płotem budowy, obwarowanej teraz dodatkowo taśmami i znakami ostrzegającymi przed zawaleniem. Nie było wątpliwości, że doszło tutaj do eksplozji. W wielkim, niedokończonym gmachu ziała spora dziura, a gruz walał po całej okolicy.
- Dobra, musimy teraz znaleźć miejsce, w którym będziemy mogli wejść na teren budowy niezauważeni. Na szczęście policja i gazownicy zwinęli już manatki, więc w środku nie powinniśmy nikogo spotkać, poza naszym gościem nie z tego świata – rzekł Kenji, gdy się zatrzymaliście. – Jesteście gotowe? Nie wiemy, co czai się w środku, więc wszystko może się zdarzyć. – zwrócił się do ciebie i Nekonshi.

Muszę się wziąć za siebie ;-; od jutra się za to biorę <3 wybacz mi wszystkie zaległości ;w;
------------------
- Wszystko zdarzyć się może... ale mam dziwne wrażenie, że to coś raczej na nas nie czekało, tylko poszło dalej. Niemniej jednak zapewne dowiemy się tego, jak sprawdzimy ten teren, nieprawdaż? Idź szukać innego wyjścia, a ja odwrócę uwagę robotników - odzywam się cicho, po czym nie czekając na reakcję Kenjiego, wciskam mu do jego rąk torbę z Nekonshi, a sama na moment schodzę z deski, by się przedostać na drugą stronę tego ogrodzenia. Tam zaś ponownie wskakuję na swoje dwa kółka, starając się znaleźć albo przyczynę nocnego wybuchu, albo robotników, których uwagę mogłabym odwrócić od biednego nowego znajomego.

- Nawet jeśli to coś sobie poszło i tak musimy tam wejść, aby dowiedzieć się, gdzie sobie poszło – odparł Kenji.
Chłopak mocno się zdziwił, kiedy wręczyłaś mu torbę z Nekonshi, zresztą kotka sama była dość zaskoczona i oznajmiłaś, że idziesz odwrócić uwagę robotników.
- Hej, Mariko, ale tam nie ma robotników! Tam chwilowo nie ma żadnego człowieka, może poza ochroniarzem stojącym przy głównym wjeździe. Na pewno jednak nie ma robotników. Chyba nie myślisz, że będą kontynuowali budowę budynku, który tak sam z siebie sobie wybuchł? Jedź za mną. Jeśli dobrze pamiętam mapę okolicy, to w pobliżu powinno być miejsce, gdzie jakoś się przedrzemy – rzekł, oddając ci torbę.
- Czy ja jestem jakąś rzeczą, żeby podawać mnie z rąk do rąk? – zapytała lekko zdezorientowana Nekonshi.
- Cii, nie mów na głos, gdy jesteśmy w tak tłocznym miejscu, bo ktoś to zobaczy i zrobi się heca – upomniał ją Muchomon.
- Hej, ale ja lubię używać języka – naburmuszyła się lekko.
Tymczasem z braku laku pojechałaś za Kenjim. Minęliście kilka budynków, objeżdżając interesujący was obiekt od tyłu. Tam wjechaliście na jakiś otoczony domami, opustoszały placyk, z którego drugi wyjazd prowadził na tyły budowy, ale blokowała go mocno wyglądająca, metalowa siatka opatrzona znakiem „wstęp zabroniony – teren budowy”.
- Cholibka, może być problem, aby się tędy przedostać – mruknął chłopak.
- Dla mnie i moich pazurów to ta siatka nie jest problemem – szepnęła Tailmon. – Jeśli chcecie mogę się tym zająć

- Pfffffff... - tylko na tyle było mnie stać. Moja kobieca duma taka urażona. Niemniej jednak muszę pomóc Kenjiemu, chociaż osobiście ten koleś kompletnie mi się nie podoba, a dodatkowo irytuje mnie niesamowicie. Innego wyboru raczej bowiem nie mam, bo raczej sumienie mi na to nie pozwoli - jeśli to bydle rzeczywiście jest duże, to przecież może zranić każdego zwykłego ojca, a tym bardziej mogą rodzinę. No cóż, nie pozostaje mi chyba nic innego. - Rób, jak uważasz, Nekonshi, byle tylko szybko. Nie możemy przecież ryzykować... chociaż diabli wiedzą, czy to cholerstwo tu jeszcze jest.

Słysząc twoją zgodę, Nekonshi podeszła do przeszkody i paroma ciosami pazurów przecięła siatkę, wycinając wam dziurę, którą mogliście przejść.
- Zapraszam państwo – zażartowała kocica, teatralnym gestem zapraszając do wejścia, po czym sama przeszła.
Kenji zostawił więc rower i przecisnął się na drugą stronę wraz ze swoim digimonem, a ty za nim.
- No to dostaliśmy się. Teraz pójdziemy do tej niedokończonej budowli. Jeśli ten digimon ciągle tu jest, będzie przesiadywał na pewno tam. Musimy być ostrożni – rzekł chłopak.
Poszliście więc w stronę uszkodzonego budynku. Jego stan raczej nie zachęcał do zwiedzenia, ale kiedy tylko podeszliście, wasze digimony się wzdrygnęły.
- Coś… na pewno tam jest – orzekła Tailmon, a Agi kiwnął dziobem, że się z nią zgadza.
- Można powiedzieć, że mamy szczęście. Nie zdążył sobie jeszcze stąd pójść i możemy go unieszkodliwić jeszcze za nim komuś zrobił krzywdę. Mariko, kiedy tam wejdziemy musimy się trzymać razem. Jeśli nasze digimony mają z nim walczyć, muszą robić to wspólnie – Kenji był teraz niezwykle poważny.

- Uhm... plan wydaje mi się dobry, jednak zastanawiam się, czy nie lepiej by nam wyszło, gdybyśmy zaatakowali go z dwóch stron. Niemniej jednak wszystko chyba zależy też od rozkładu ścian i innych tego typu rzeczy w środku - wzdycham ponuro, nie kryjąc swojej irytacji całą sytuacją. Nie ukrywam, że najchętniej chciałabym wiedzieć wszystko o sytuacji, w jakiej się za niedługo znajdziemy, ale jednocześnie zdawałam sobie też sprawę z faktu, iż nie mogę wiedzieć wszystkiego - mieliśmy w końcu zbyt mało czasu, by się przygotować, a teraz jest już na to za późno. Z tego powodu wchodzę do środka, a następnie kiwam na Kenjiego, dając mu znak, by milczał. Tajemniczy stwór może w końcu mieć wyczulony słuch i usłyszeć byle szmer. To samo zresztą przekazuję Nekonshi, a w środku staram się trzymać nowego znajomego (o ile z moimi zdolnościami społecznościowymi mogę go nazwać znajomym), byle tylko się nie zgubić.

- Otóż to – odpowiedział Kenji. – No i musimy go jeszcze znaleźć
Potem weszliście w czwórkę do niedokończonego budynku. Zaczęliście ostrożnie i w ciszy przemierzać surowe betonowe pomieszczenia oraz korytarze, a towarzyszyła wam bardzo nerwowa atmosfera. Początkowo wszystko wyglądało normalnie, ale im byliście dalej, tym eksplozja bardziej dawała o sobie znać w postaci kawałków betonów i metalu, spękanych ścian i podłóg oraz czarnej sadzy. Nie wyglądał to szczególnie pokrzepiająco. W końcu na drodze stanęła wam wielka dziura, a dalsze zbliżanie się groziło zawaleniem się kawałka osłabionego betonu pod waszymi stopami. Digimony jako lżejsze zdecydowały się podejść bliżej i spojrzały w dół.
- Jak na mój gust to coś siedzi na samym dole – oznajmiła cicho Nekonshi.
- Też coś stamtąd wyczuwam – dodał Agi.
- No to musimy znaleźć schody, który nie rozpadną się, gdy na nie wejdziemy – stwierdził szeptem Kenji.
Zaczęliście szukać więc stopni, które zaprowadziłyby was do piwnicy budynku. Chwilę czasu zajęło to wam, ale w końcu wam się udało.
- Uh, atmosfera gęstnieje nie? – zachichotał nerwowo chłopak. – Skoro nasze digimony twierdzą, że coś znajduje się na samym dole w piwnicy budynku, ja im wierzę. Wkrótce dowiemy się co przechodząc do naszego świata zrobiło taki wybuch. Idziemy? – zapytał się ciebie.
Widać Kenji nie chciał cię ciągnąć na siłę.

- Denerwujesz się? - unoszę w autentycznym zdziwieniu brew, słysząc nutkę nerwowości w głosie swego ludzkiego towarzysza. Do tej pory sądziłam, że raczej nie będzie z niego typ tchórza, jednak coraz bardziej mam wrażenie, że się mylę. A co, jeśli nagle mi stchórzy w połowie walki i stwierdzi, że nic z tego? Nie wyobrażam sobie takiej sytuacji, dlatego wzdycham cicho, a następnie podchodzę do chłopaka na tyle blisko, by spoglądać mu prosto w oczy, ale nadal zachowując bezpieczną odległość. - Mam nadzieję, że nie zostawisz mnie nagle w środku bałaganu i nie zwiejesz jak gdyby nigdy nic. Inaczej cię znajdę i zabiję jak żałosnego psa. Więc... idziemy - mówię pewnym głosem, po czym jakby nigdy nic schodzę wraz z resztą, by dalej szukać tajemniczego stwora... zachowując, oczywiście, ostrożność i nie spuszczając Kenjiego z oka.